Kliknij tutaj --> 🌙 czy ktoś sprawdza przypisy w pracy licencjackiej

Prawo cytatu. W trakcie pisania pracy dyplomowej (licencjackiej, inżynierskiej czy magisterskiej) można bazować na dostępnych opracowaniach, monografiach, komentarzach czy artykułach W pracy magisterskiej można cytować bez obaw. Praca magisterska może opierać się na już rozpowszechnionych publikacjach książkowych i artykułach z czasopism. Studenci muszą jednak pamiętać o prawidłowym oznaczeniu cytatów i robieniu przypisów. W zdecydowanej większości przypadków promotorzy nie wymagają od studentów, aby ich Spis treści pracy. Spis treści to jeden z elementów, który powstaje na sam koniec pracy. Zawiera on spis wszystkich rozdziałów, które w niej zawarliśmy. Jego zadaniem jest pomoc czytelnikowi w nawigacji po licencjacie oraz w znalezieniu potrzebnych informacji, które się w nim znajdą. Pokazuje to, jak istotne jest odpowiednie nazwanie Ibidem lub tamże stosujemy w przypisie, kiedy podajemy w nim źródło, które cytowaliśmy przed chwilą, w poprzednim przypisie, tylko np. korzystamy z innej strony przywołanej przed chwilą literatury. Najważniejsza uwaga, którą musisz zapamiętać z tego wpisu jest taka, że musisz zdecydować się na jeden rodzaj nazewnictwa, czyli Pikantne zdjecia i filmy! Moja koleżanka ostatnio powiedziała, że zamówiła sobie w internecie prace licencjacką, bo sama nie ma czasu pisać. Niby ją rozumiem, bo pracuje, musi zając się Site De Rencontre Le Plus Populaire Gratuit. Praca licencjacka - czy muszą być przypisy? Liczba postów: 15 8 Dołączył: Oct 2014 Prosiłbym kogoś o wyjaśnienie, czy w pracy licencjackiej muszą być przypisy? Jeżeli jest to wymagane, to ktoś mógłby mi to przedstawić na jakimiś przykładzie, jak te przypisy powinny być fachowo uwzględnione i napisane i jak wkomponowane w całą pracę? Za wszelkie uwagi dziękuję. Podobne wątki Wątek: Autor Odpowiedzi: Wyświetleń: Ostatni post Ile stron powinna mieć praca licencjacka?Jestem na etapie pisania pracy licencjackiej z matematyki i w związku z tym mam pytanie: ile stron powinna mieć praca licencjacka? Czy jest jakoś unormowane ile stron minimum i maksimum powinna zawierać wspomniana już praca licencjacka? Czy każdy instytut i uczelnia ustalają własne rozmiary, czy odgórnie ministerstwo to ustala i każda uczelnia musi się do tego dostosować? masa992 4 72,542 03-12-2015, 13:27 Ostatni post: krsmoh Pokaż wersję do druku Browsing: 1 gości Prawidłowe przygotowanie przypisów i bibliografii to niewątpliwie jeden z najważniejszych, ale i najtrudniejszych elementów pracy nad tekstem naukowym, od którego w dużej mierze zależy wizerunek publikacji. Poniżej znajdziesz kilka porad, które – mamy nadzieję – rozwieją wszelkie wątpliwości na temat tego, jak prawidłowo przygotować przypisy i bibliografię w pracy naukowej. I. PRZYPISY Przypisy to nieodłączny element różnych rodzajów publikacji, służący uściśleniu pewnych zawartych w dziele informacji, ułatwiający (a niekiedy wręcz umożliwiający!) zrozumienie treści i rozszerzający omawianą problematykę. W związku z tym, iż przypisy, będące ukłonem w stronę czytelnika i jego zainteresowań, odgrywają tak istotną rolę w tekście (zwłaszcza w pracy naukowej), należy tworzyć je starannie i precyzyjnie, by odsyłały do odpowiednich pozycji bibliograficznych, konkretnych autorów i właściwych interpretacji. Ze względu na charakter przypisów wyróżnia się przypisy słownikowe: objaśnienia sformułowań archaicznych, gwarowych i obcojęzycznych, rzeczowe: poszerzające wiedzę o postaciach literackich, nazwach własnych czy terminach specjalistycznych, bibliograficzne dokumentujące wykorzystane pozycje autorskie oraz informacyjne mające na celu objaśnienie zastosowanych oznaczeń i rozwiązań. 1. Przypisy słownikowe Przypisy słownikowe powinny zawierać informację o pochodzeniu danego słowa, np. ang., wł., gwar., oraz jego definicję: dokładne tłumaczenie lub peryfrazę, omówienie. Objaśniany element językowy powinien być podany w formie podstawowej (mianownik liczby pojedynczej, bezokolicznik itp.). PRZYKŁAD przypis słownikowy 2. Przypisy rzeczowe Przypisy rzeczowe dotyczące konkretnych pojęć, osób czy miejsc ułatwiają odbiorcy zrozumienie treści i – nierzadko jako uwagi luźno powiązane z tekstem głównym – poszerzają zawarty w dziele kontekst. PRZYKŁAD przypis rzeczowy 3. Przypisy informacyjne Przypisy informacyjne uzasadniają zastosowane w dziele rozwiązania edytorskie, rozwijają użyte skróty, symbole, informują o określonych dodatkach w publikacji, dzięki czemu ułatwiają czytelnikowi odbiór dzieła. PRZYKŁAD przypis informacyjny 4. Przypisy bibliograficzne Przypisy bibliograficzne, zdecydowanie najczęstsze w pracach naukowych, dostarczają informacji o materiałach wykorzystanych w publikacji i – pośrednio – przeciwdziałają praktykom plagiatowym. Tego rodzaju uzupełnienia powinny zawierać informacje o autorze książki, tytule (przytoczonym w wersji oryginalnej lub transkrybowanej), tłumaczu, redaktorze, wydawnictwie, miejscu i dacie wydania. Ponadto ważne jest, aby opis bibliograficzny, przytaczany w pracy po raz pierwszy, był pełny, natomiast w dalszej części – skrócony. Do tego celu stosuje się następującą terminologię: tamże (łac. ibidem), gdy autor odnosi się do dzieła wymienionego bezpośrednio w poprzedzającym go przypisie, dz. cyt. (łac. op. cit.), gdy autor odnosi się do dzieła już przywołanego (w tej sytuacji konieczne jest powtórzenie początkowych elementów opisu – najczęściej nazwiska autora i początkowych słów tytułu, zakończonych wielokropkiem), tenże, taż (łac. idem, eadem), gdy autor w jednym przypisie wymienia bezpośrednio po sobie kilka publikacji tego samego twórcy. PRZYKŁAD 5. Odnośniki do przypisów Przypis jest połączony z tekstem głównym za pomocą odnośnika (cyfry arabskiej, gwiazdki lub małej litery alfabetu). Dzięki temu zachowana jest czytelność i przejrzystość kompozycji. Odnośnik umieszcza się bezpośrednio (bez spacji) za wybranym elementem: słowem, frazą czy wyrażeniem, a przed następującym po nim znakiem interpunkcyjnym. (Umieszczanie odnośnika przypisu za kropką zamiast przed jest jednym z najczęściej spotykanych błędów edytorskich). Od tej reguły jest jednak kilka wyjątków. Odnośnik stawia się po następujących znakach interpunkcyjnych: cudzysłów – z pominięciem sytuacji, gdy wyjaśniane jest pojedyncze słowo będące częścią cytatu, nawias – jw., znak zapytania, wykrzyknik, wielokropek. Odnośnik (indeks górny) formatuje się podobnie jak tekst główny, bez wyróżnień (pogrubienia, pochylenia itp.). Z kolei numeracja przypisów powinna być ciągła w obrębie poszczególnych rozdziałów. Przypisy najczęściej umieszcza się na dole stron, na których występują poszczególne odnośniki, rzadziej – na końcu rozdziałów lub całej publikacji. Są składane takim samym krojem jak tekst główny, jednakże stosuje się mniejszy stopień pisma (o jeden lub dwa punkty). Dzięki temu od razu widać, która część stanowi materiał uzupełniający, a to sprzyja przejrzystości tekstu. 6. Przypisy harwardzkie (system NAZWISKO – ROK) W pracach naukowych coraz częściej wykorzystywane są tzw. harwardzkie odwołania bibliograficzne, będące bezpośrednią wskazówką dotyczącą źródła w tekście głównym, podawaną w nawiasie kwadratowym lub okrągłym. Przypis harwardzki zawiera informację o autorze, dacie wydania dzieła i – ewentualnie – numerze strony. W związku z tym niezbędnym elementem tego rodzaju zapisu jest bibliografia zawierająca szczegółowe informacje o poszczególnych pozycjach książkowych, czasopiśmiennych i internetowych. PRZYKŁAD przypis harwardzki II. BIBLIOGRAFIA Bibliografia – uporządkowany, niezbędny element prac naukowych – zawiera wykaz (najczęściej alfabetyczny, czasem chronologiczny) wykorzystanych w tekście źródeł (książek, artykułów, publikacji elektronicznych itp.), umożliwia weryfikację zawartych treści, odsyła do podobnych materiałów i wybitnych znawców problematyki. Ponadto – solidnie przygotowana – świadczy o trudzie włożonym w opracowanie danego dzieła, chęci zgłębienia określonego tematu i rzetelnej wiedzy autora. 1. Elementy opisu bibliograficznego Ważne jest zatem, aby wykaz tekstów źródłowych zawierał kompletne informacje na temat danej publikacji i tym samym umożliwiał czytelnikowi swobodne dotarcie do interesującej go pozycji związanej z konkretną problematyką. W związku z tym w skład pełnego opisu bibliograficznego wchodzą następujące elementy: autor, tytuł, współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania. Autor Najczęściej podaje się nazwisko i inicjał lub inicjały imienia (po lub przed nazwiskiem). W przypadku, gdy praca ma charakter zbiorowy, pomija się ten element i zaczyna od tytułu (niekiedy w takiej sytuacji pierwszym elementem jest nazwisko redaktora z oznaczeniem red.). Tytuł Należy go podawać w formie oryginalnej lub transkrybowanej, w pełnym brzmieniu. W przypadku tytułów w językach obcych można podawać również tłumaczenie (w nawiasie kwadratowym) i odwrotnie – przy tłumaczeniach dopuszczalne jest zamieszczanie tytułu oryginału. Współtwórcy Można tu zaliczyć przede wszystkim redaktora i tłumacza wraz z odpowiednim oznaczeniem, np. red., red. nauk., oprac., tłum., przeł. itp. W publikacjach obcojęzycznych stosuje się skróty właściwe dla danego języka, np. ed., hrsg. itp. Numer wydania Zapisuje się go cyframi arabskimi bez kropek. Wydania pierwszego nie trzeba opatrywać adnotacją. Numer tomu/części Podawany jest za pomocą cyfr arabskich bez kropek po skrócie t. (= tom) lub cz. (= część). W publikacjach obcojęzycznych stosuje się oznaczenia właściwe dla danego języka. Wydawca W nazwach wydawców dopuszczalne jest stosowanie skrótów (Wyd. Primum Verbum) lub powszechnie stosowanych skrótowców (np. PiW = Państwowy Instytut Wydawniczy). W przypadku braku wydawcy należy stosować oznaczenie [ (= bez wydawcy). Miejsce wydania W przypadku, gdy w publikacji występuje kilka miejsc wydania, to można albo podać tylko pierwsze z nich, albo wszystkie, oddzielając je półpauzą bez spacji. W przypadku braku miejsca wydania należy stosować oznaczenie [ (= bez miejsca). Rok wydania Zapisywany jest cyframi arabskimi. W przypadku niemożności ustalenia roku wydania należy stosować oznaczenie [ (= bez roku). W opisie przekładu można zawrzeć również rok wydania oryginału. A. Wzór opisu bibliograficznego książki AUTOR + TYTUŁ + (EW.) WSPÓŁTWÓRCY + (EW.) NUMER WYDANIA + (EW.) NUMER TOMU/CZĘŚCI + WYDAWCA + MIEJSCE I ROK WYDANIA PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego książki B. Wzór opisu bibliograficznego pracy zbiorowej TYTUŁ + REDAKTOR + (EW.) WSPÓŁTWÓRCY + (EW.) NUMER WYDANIA + (EW.) NUMER TOMU/CZĘŚCI + WYDAWCA + MIEJSCE I ROK WYDANIA PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego pracy zbiorowej Współcześnie w praktyce wydawniczej stosuje się często także zapis rozpoczynający się od nazwiska redaktora, np. Habrajska G. (red.), Komunikatywizm – przyszłość nauki XXI wieku, Wyd. Primum Verbum, Łódź 2016. C. Wzór opisu bibliograficznego rozdziału w pracy zbiorowej AUTOR ROZDZIAŁU + TYTUŁ ROZDZIAŁU, [W:] TYTUŁ + REDAKTOR + EW. WSPÓŁTWÓRCY + EW. NUMER WYDANIA + EW. NUMER TOMU/CZĘŚCI, WYDAWCA, MIEJSCE I ROK WYDANIA + NUMERY STRON PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego fragmentu pracy zbiorowej D. Wzór opisu bibliograficznego artykułu w czasopiśmie AUTOR ARTYKUŁU + TYTUŁ ARTYKUŁU + „NAZWA CZASOPISMA” I ROK WYDANIA, NUMER/TOM PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego artykułu w czasopiśmie E. Wzór opisu bibliograficznego dokumentu elektronicznego AUTOR + TYTUŁ (ew. współtwórcy, numer wydania, numer tomu/części, wydawca, miejsce i rok wydania – w zależności od rodzaju publikacji internetowej i danych, którymi dysponujemy) + ADRES + (data dostępu, poprzedzona słowem dostęp) PRZYKŁAD Wzór opisu bibliograficznego dokumentu elektronicznego Ważne jest, aby bibliografia była jednolita i spójna, by ułatwiała czytelnikowi odnalezienie i prawidłowe odczytanie określonej pozycji. W związku z tym warto stosować konsekwentnie te same wyróżnienia i interpunkcję. Opracowując tekst, skorzystano z publikacji: A. Wolański, Edycja tekstów, PWN, Warszawa 2008. Być może przydatne dla Ciebie będą także wpisy: Jak sformatować pracę dyplomową? Jak przygotować wstęp i zakończenie pracy dyplomowej? Jak uniknąć plagiatu, jak sprawdzić czy to jest plagiat, jakie są przykłady plagiatu i co to w ogóle jest plagiat pracy magisterskiej – te wszystkie pytania wracają do nas, autorów najpopularniejszego systemu antyplagiatowego w Polsce, jak bumerang. Dlatego też, mając ponad 16-letnie doświadczenie we wspieraniu weryfikacji oryginalności tekstów i opierając się na regularnej współpracy z największą liczbą polskich uczelni oraz wieloma instytucjami publicznymi i klientami biznesowymi, prezentujemy poniżej krótki zestaw prostych w zastosowaniu rad, które pomogą nie martwić się o wynik analizy antyplagiatowej. 1. Dowiedz się czym tak naprawdę jest plagiat W polskim prawie autorskim nie ma jednoznacznej definicji plagiatu. Według Wielkiej Encyklopedii PWN plagiat to: „Naruszenie osobistych praw autorskich polegające na przywłaszczeniu całości lub części cudzego utworu, pracy, nauk, dzieła artystycznego itp., a także zapożyczenie treści z cudzych dzieł (bez względu na nośnik), podane jako własne i opublikowane pod własnym nazwiskiem”. Encyklopedia nie jest jednak źródłem prawa i każdy przypadek badania pochodzenia danego tekstu zawsze musi być rozpatrywany indywidualnie. Dlatego też wynik analizy w jakimkolwiek programie antyplagiatowym musi być jeszcze zinterpretowany przez odpowiednią i kompetentną osobę (np. promotora). 2. Poznaj zasady cytowania źródeł Przygotowując na przykład pracę dyplomową na danej uczelni warto sprawdzić czy ta szkoła wyższa nie ma określonych schematów do cytatów i opisów bibliograficznych. Zastosowanie się do nich jest najprostszym sposobem uniknięcia błędu. Podobnie sytuacja może się mieć w przypadku tworzenia dokumentów w niektórych wydawnictwach, czy też instytucjach publicznych. Jeśli nie korzystamy z gotowego schematu, to najczęściej prawidłowo wykonany przypis zawiera w sobie przynajmniej imię i nazwisko autora (lub autorów) cytowanej publikacji, tytuł, lokalizację w danej publikacji (na przykład numer czasopisma lub strony) oraz miejsce i rok wydania. Jeśli autorów jest więcej niż trzech, to warto też podać imię i nazwisko redaktora. Natomiast w przypadku źródeł internetowych należy też podać datę dostępu oraz w miarę możliwości dokładny adres (np.). Przypisy w jednym dokumencie powinny być tak samo zbudowane. 3. Zapamiętaj, że „źródło: Internet” to błąd, a memy i obrazki również mają autorów Tak, źródła z Internetu również należy cytować. Napisanie, że źródłem jest „Internet”, albo „Wikipedia” jest równoznaczne z niepodaniem żadnego źródła. Przytaczając fragment z dzieła dostępnego online nie zapomnij podać daty dostępu i adresu do publikacji źródłowej. Natomiast przytaczając memy, rysunki, zdjęcia, ilustracje, wykresy i inne obiekty graficzne należy nie tylko podać autora danego dzieła (np. grafik, malarz, fotograf) i tytuł tego dzieła graficznego, ale także wszystkie informacje pozwalające zidentyfikować pierwsze miejsce publikacji tego obiektu graficznego. 4. Jeśli masz wątpliwości czy coś należy oznaczyć – oznacz to i podaj źródło tego cytatu Lepiej podać za dużo źródeł, niż za mało, a wszystko co zostało zaczerpnięte skądkolwiek musi zostać stosownie oznaczone. 5. Nie zostawiaj niczego na ostatnią chwilę Pokusa ‘zapomnienia’ o podaniu źródła jakiegoś fragmentu często pojawia się w momencie, gdy autorowi zaczyna brakować czasu na dobrą analizę, pracę koncepcyjną czy po prostu pisanie. Prokrastynacja ma co prawda swoich zwolenników, ale żeby uniknąć problemów, lepiej jednak zacząć pracę wcześniej, niż później. 6. Niedokończone dzieła również są chronione prawem autorskim To proste. Jeśli planujesz przytoczyć fragment pracy naukowej, która nie jest skończona, albo masz dostęp do książki jeszcze niewydanej, to również musisz oznaczyć te zapożyczone fragmenty. 7. Nie plagiatuj sam siebie Przytoczenie swojego własnego dzieła, które zostało już wcześniej gdzieś opublikowane, również wymaga zacytowania. Jeśli pierwotnie jakieś dane, zdania czy też wykresy znalazły się na przykład w Twojej w pracy licencjackiej, to pisząc pracę magisterską i przytaczając te fragmenty musisz oznaczyć, że pierwotnie pochodzą one z pracy licencjackiej. 8. Argument: „Starsze roczniki też kopiowały” to nie argument Fakt, że wcześniej przymykano oko na plagiat, nie oznacza, że on nie występuje. Wszystko, czego nie stworzyłeś samodzielnie, musi zostać odpowiednio oznaczone. Nawet jeśli zapożyczenie pochodzi od kogoś, kto nie ma nic przeciwko wykorzystywaniu jego twórczości, to i tak należy oznaczyć, że dany fragment ma innego autora. 9. Nie stosuj zamiany kolejności słów lub podmiany ich na synonimy. To też jest plagiat I co więcej, jeśli sprawdzisz pracę z takimi fragmentami na przykład w naszym programie do wykrywania plagiatów, czyli , to zostanie to wykazane. 10. Nie jesteś pewien czy popełniłeś plagiat? Sprawdź swoją pracę na Sprawdzić można dowolny dokument o dowolnej objętości, a żaden z dokumentów sprawdzanych przez użytkowników indywidualnych nie jest dodawany do bazy tekstów i nie jest wykorzystywany do dalszych porównań. Praca licencjacka jest nieodłącznym elementem studiów niejednolitych na każdej polskiej uczelni publicznej i prywatnej – jedynie studenci kierunków technicznych, takich jak inżynieria bezpieczeństwa czy zarządzanie i inżynieria produkcji, zmagają się z tworzeniem pracy inżynierskiej, do czego wymagane jest przeprowadzenie badań czy chociażby omówienie tematu na przykładzie konkretnego zakładu pracy czy laboratorium. Praca dyplomowa broniona po licencjacie, w przeciwieństwie do magisterki, praktycznie nigdy nie ma charakteru badawczego. Jest to tekst stricte teoretyczny, oparty na specjalistycznej literaturze i artykułach, znalezionych między innymi w wydawanych przez uczelnię czasopismach naukowych. W procesie pisania pracy dyplomowej student ma do wykonania kilka zadań; musi między innymi stworzyć bibliografię i dodać przypisy. Te ostatnie potrafią nastręczyć młodym ludziom wiele problemów, istnieje bowiem kilka szkół mówiących o tym, jak należy je tworzyć. Tę kwestie najbezpieczniej jest ustalić z promotorem i koniecznie pamiętać, by przypisy w całej pracy były jednolite i dodawane według jednego schematu. Zachowanie porządku i przejrzystości pracy to klucz do sukcesu. Spędzającym sen ze studenckich powiek pytaniem jest, ile przypisów w pracy licencjackiej powinno się w ogóle znaleźć? Jaka liczba będzie odpowiednia, tak by nie było ich ani za dużo ani za mało? Odpowiedź jest jedna – każde wspomnienie myśli autora, jakiegoś cytatu czy pozycji umieszczonej w bibliografii, musi być opatrzone przypisem. Popularną liczbą podawaną przez promotorów jest 100 przypisów, jednak podawanie dokładnej, jednej i uniwersalnej liczby jest niemożliwe i bezsensowne, ponieważ każdy człowiek ma inny styl pisania – jeden będzie się odwoływał do nazwiska autora trzykrotnie w jednym akapicie, co wygeneruje trzy przypisy, a inny przywoła go tylko na początku nowego zdania i nie wróci do niego przez pół strony. Przypisy potrafią wyglądać naprawdę groźnie, przynajmniej przy pierwszym kontakcie. Nie należy się ich jednak bać, tylko oswoić i wyrobić sobie własny styl ich tworzenia. Wtedy pisanie pracy licencjackiej nie będzie żadnym problemem.

czy ktoś sprawdza przypisy w pracy licencjackiej